Dit blogje schreef ik zo’n 2 jaar geleden. Het is een kort blogje met de clou op het einde. Vaak heb ik gedacht: Plaats ik het of niet? Is het wel leuk genoeg? Is de schrijfstijl leuk / pakkend? Het was een probeer-schrijfseltje. Nu geef ik het een kans en ben ik benieuwd wat jullie van mijn schrijfstijl vinden. 

Het is altijd lente…
Menig persoon zit met knikkende knieën en trillende vingers te wachten terwijl ik daar door middel van mijn laatste ochtend-gaap ontwaak. Geen stress of angst, ik zie het meer als prettig wakker worden en zorg dat ik halfjaarlijks altijd om 08:00 uur de eerste ben. Haar “Goedemorgen” met Vlaamse zachte tongval en stralende gezicht maakt dat ik haar vrolijk volg *. Dit keer niet de steile trap op (As a stairway to heaven) maar in een kamer op het einde van gang mag ik gaan liggen. Een minuut later hangt deze mid-dertiger met haar boezem al boven mij – op de vroege ochtend zijn er ergere dingen; dat ben ik mij keer op keer bewust al zo’n acht jaar lang. Kijken mag, geen haar op mijn hoofd die er aan denkt daar aan te komen… Nee, voor mij als masochist is een bezoek aan haar geen straf, al is het jaren geleden dat er echt iets moest gebeuren. Ik kan mij overigens niet herinneren dat zij mij ooit echt pijn heeft moeten doen **. Kwestie van een goede verzorging, maar beter ook. Binnen 10 minuten sta ik weer buiten, met een ferme handdruk maak ik gedwee weer een afspraak bij haar voor over een half jaar – het liefst om acht uur in de morgen. Ik trek de deur achter mij dicht, hoor de vogels fluiten en neurie zacht “Het is altijd lente in de ogen van de tandarts en haar (steeds weer wisselende – waar ik verder geen oog voor heb) assistente…***”

Noot:
* Nee, ik volg niet zo maar iedereen… maar je mag nu eenmaal niet zomaar de tandartskamer inlopen.
** Dat is overigens alleen weg gelegd voor mijn Meesteres ;-).
*** Nee, ik heb geen enkele gevoelens voor haar: Zij is niet mijn type ;-).