Blogje geschreven in maart 2015, maar vanwege de update herplaatst.

Ik ben niet het type ochtendmens en mij kun je dus beter niet te veel vragen zo vlak na het opstaan. Geef mij na het ontbijt maar een (voor-)verwarmde auto, het liefst muziek dat m’n dag vrolijk laat starten en vooruit een mooi zonnetje mag ook wel. Verder ben ik niet veel eisend en vooral nog niet al te scherp in de vroege ochtend. Zo ook twee weken geleden toen ik met mijn vader naar het werk reed. We waren ons dorp nog niet uit of ik hoorde de mannen van de ochtendshow praten over Ivo Opstelten en zijn sm-onderzoek. De (inmiddels ex-) minister van veiligheid en justitie had een onderzoek verricht naar de sm-wereld en zijn conclusies waren helder: 1 op de 7 sm’ers bezoekt wel eens een huisarts, al dan niet na het beleven van deze toch wel excentrieke hobby. Mijn mening hierover? Kansloos. In tijden van economische crisis en brandhaarden in Afrika, het Midden-Oosten en Oekraïne geven wij ons duur betaalde belastinggeld uit aan een nutteloos onderzoek. Ik was op de hoogte van het onderzoek en had de uitnodiging om deel te nemen ook gelezen op Fetlife want daar zouden, volgens het ministerie, toch wel veel sm’ers aanwezig zijn. Dat niet iedere sm’er zich online of in publiek uit wordt buiten beschouwing gelaten. Net zoals het feit dat niet iedereen zich hierover wil of kan uitspreken. In mijn optiek een verre van representatief onderzoek. Maar wat ik nog steeds niet snap is waarom juist naar sm’ers en hun huisartsenbezoek onderzoek verricht moet worden? Een gedachte die mijn ochtendritueel verstoorde, ook omdat ik de ogen van mijn vader voelde. Geen gesprek maar stilte. Ja, hij weet vaag iets van mijn sm-gevoelens al heb ik het zo’n zeven jaar geleden met klem ontkend. Op dat moment een bewuste keuze. Puur omdat ik er voor mijzelf erg mee worstelde maar ook omdat het beeld wat hij heeft van sm niet het beeld is wat ik toen had en nu heb van sm. Met alle wil van de wereld kan ik dat niet veranderen, sterker nog dat wil ik ook niet. Bepaalde opvattingen verander je niet, maar moet je mee omgaan want er is in het leven ook zoveel meer. Waar ik mij wel aan kan ergeren is het beeld van “wij tegen zij” want zo voel ik het wel. Het gevoel dat je als sm’er moet verdedigen ten aanzien van de geldende perceptie. Omdat je een bepaalde keuze maakt of gevoel hebt wil dat nog niet zeggen dat je anders bent of perse voldoet aan het stereotype wat bij veel mensen bestaat. Vanuit die opvatting vind ik het onderzoek van het ministerie erg ondoordacht opgezet. Men zou immers ook aan vechtsporters kunnen vragen of zij vaker een arts bezoeken dan de gemiddelde Nederlander. Daarnaast vraag ik mij af hoe de score 1 op de 7 gerankt wordt ten aanzien van andere hobby’s, belevingen of andere zogenaamde “afwijkende groepen” (alleen de term al…). Een tweede item dat mij hier intrigeert is de vraag of alles aan sm te herleiden valt? Anders gezegd kun je ook de vraag stellen hoeveel mensen door sm juist geen arts bezoeken? Sm kan ook een verrijking zijn voor je leven, dat is het bijvoorbeeld in mijn geval wel.

Ik denk dat het beeld van sm in onze samenleving niet zo snel zal veranderen. Inmiddels weet ik ook dat bij veel items in de media over sm een grap gemaakt moet worden, niet erg maar het is natuurlijk niet erg goed voor de beeldvorming. We zijn allemaal zogenaamd vrij en tolerant maar iets wat we niet kennen is toch vaak de moeite waard om de spot mee te drijven of zelfs af te keuren. Iets wat niet specifiek voor sm geldt, maar eigenlijk voor alles wat van de standaard afwijkt. Zelfs in de zogenaamde sm-wereld (die wellicht niet eens bestaat) kom je dit tegen. Een simpele blik op Fetlife leert dat in vele discussies vaak gezocht wordt naar een ideaal beeld van de sm-groep, of de sm-persoon. Als iemand een verkeerde vraag stelt wordt hij of zij digitaal in een hoek gezet en wanneer een bepaalde kink “ons” niet aanstaat, keuren “we” dit keihard af. En ook hier vraag ik mij af waarom? Zijn we hierin eigenlijk niet de gewone samenleving maar dan in het klein? Waarom reist dan toch heel vaak de vraag op wat de verschillen zijn tussen sm’ers en zogenaamde vanilla mensen? De ideale persoon bestaat niet, dus naar mijn mening ook niet de ideale sm’er. Naar mijn mening moeten we sm’ers (of welke zo genaamde afwijkende groep mensen dan ook) niet in een hokje plaatsen. Immers in elk hokje is nog zoveel ruimte voor diversiteit. Op een andere website van mij blog ik wel eens over het “wij en zij” gehalte van onze samenleving. Een gevoel wat mij betreft ook hier van toepassing is. Gelukkig zijn hierop positieve uitzonderingen. Zo ging de seksuoloog in het programma Pauw bij het bespreken van het eerder genoemde onderzoek hier goed mee om en ontkrachtte eigenlijk het gehele onderzoek van het ministerie. Samen met de twee sm’ers in de studio haalde hij de angel uit de discussie door te vertellen wat sm is en hoe het beleefd kan worden. Naar mijn mening een uiterst effectieve methode die zich eerder al heeft bewezen. Sm is niet raar, maar iets wat mensen beleven die daar voor kiezen en in (bijna) alle gevallen op basis van goed verstand en vertrouwen. Dat daar wel eens iets mis gaat is evident, maar niet meer of minder dan bij andere uitingen van gevoel, passie, hobby of hoe je je ding wilt noemen. Want ja zo is het naar mijn mening wel: we hebben allemaal wel iets afwijkends, iets aparts, iets dat van ons “zij” maakt en tegelijk maakt dat van ieder van ons een uniek persoon!