Blogje is geschreven in november 2014, maar vanwege de update herplaatst.
Als beloning voor het afstuderen en het daarmee behalen van mijn Master titel mocht ik onlangs mee helpen bij het goed verlopen open huis van House of Submission. Een leuk cadeau van mijn Meesteres en toch ook weer iets nieuws in mijn training.
De afgelopen week heb ik veel leuke reacties gelezen op Fetlife over het open huis, maar ook op de avond zelf had ik het idee dat iedere gast met voldoening de deur uitging. Wat dat betreft lijkt het mij een geslaagde open huis. Het was een leuke avond. Ik was ook blij met de complimenten van Meesteres Illucia en marinus. Op het einde van de avond toen Meesteres Kate vroeg wat ik er zelf van vond en ik aangaf dat ik het eigenlijk goed vond gaan was dat voor mij dubbel. Ik zag mijn Meesteres lachen en knipogen toen dat Meesteres Illucia één klein aandachtspuntje had, maar anderzijds klonk het misschien uit mijn mond wat arrogant en ik dacht op dat moment precies wat Meesteres Kate een minuut later bij de garderobe aan mij Zij: “Als ik (Meesteres Kate dus) het maar goed vindt”. En zo voelde dat voor mij wel, ik ben dus nog steeds tevreden daarover. Het was een eerste keer en niemand is perfect, ook ik niet. Dus het was voor nu zeker goed.
Ik wilde het open huis goed neerzette, ik wilde een positieve bijdrage leveren al wist ik eigenlijk vooraf niet heel erg goed hoe de avond zou verlopen. Komen er veel mensen?, Wordt ik er in betrokken?, Wie komen er? Ik hoopte maar zo dat niemand iets zou vragen want van het merendeel van de attributen ken ik niet zoveel. Ik weet ook vaak niet hoe iets aanvoelt of hoe iets heet. Ik ben ook bang om mij daar te veel in te verdiepen omdat ik er dan teveel mee bezig zou zijn, maar ik ben er wel erg nieuwsgierig naar. En soms heb ik het idee dat bepaalde speeltjes of SM-dingen zo voor iedereen verschillend zijn. Ik ben zelf nog aan het leren en ontdekken en soms weet ik niet goed hoe of wat of snap ik het ook niet zo. Gelukkig heb ik maar twee vragen gehad. De eerste was van de persoon met de kruk. Zij vroeg wat ik nu zo leuk vond aan onderdanig zijn, maar ik kon het niet goed omschrijven en begon weer te stotteren. Daar baalde ik zo van. Later in de voorkamer was Mr.Bert aan drie vrouwen een uitleg aan het geven. Ik herkende er veel van en hij vroeg aan mij of dat ook zo was en of ik een voorbeeld kon geven. Dat was ook zo en dat ging mij makkelijker af en ik merkte ook dat mijn antwoord een kleine bijdrage gaf aan hun beeld. Ik vond het leuk dat ik daar in betrokken werd, toch ook een compliment. Hieruit bleek ook weer dat ik niet bang moest zijn voor vragen.
Zoals ik aan mijn Meesteres die avond al aangaf gaf riep het bij mij veel vragen op. Maar het was ook niet de avond om die te stellen, ik moest immers dienstbaar zijn en het draaide om de gasten, niet om mij. Het was heel divers qua vragen die in mij opkwamen, ik had misschien ook een open huis nodig 😉 . Al visualiseer ik het meer dan dat ik het woordelijk kan uitspreken / uittypen. Op het begin van de avond toen we samen zaten te eten en te praten over zwarte piet, brillen, ogen en een van mijn interesses politiek, enz. had ik soms wel het idee dat ik iets kon zeggen. Maar ik hield mijn mond, vooral over de politiek: ik wilde niet de wijsneus uithangen en wilde gewoon rustig zijn. Soms is luisteren ook wel eens fijn.
Ik heb een aantal keer in de hoek van het kruis gestaan, ik was daar nog niet geweest en kon ook eens naar de attributen kijken. Veel dingen had ik nog nooit gezien. Op dat moment krijg ik heel veel positieve prikkels “Wat zou Meesteres Kate doen als ik hier aan het kruis vast stond?” Of “Wat zou dit speeltje doen?” “Hoe voelen handboeien op mijn rug?” “Voelt het echt vernederend om uit een honden-bakje te drinken of eten?”. Ik ving zo af en toe ook (delen van) gesprekken van Meesteres Kate en Meesteres Illucia op met gasten. “Oooo zit dat zo?!” of soms hadden gasten een vraag en kregen een goed antwoord en dan dacht ik al weer aan een vervolg vraag. Soms probeerde ik mij voor te stellen hoe ik eruit zou zien of hoe Meesteres Kate naar mij kijkt of wat Meesteres Kate van sommige dingen zou vinden, wat Haar reactie op iets zou zijn. Ik moest vaak mijzelf bij de les houden omdat ik wel moest opletten (dat was één van mijn taken). Dat lukte overigens aardig. Op een gegeven moment dacht ik dat ik nog veel moet leren. Soms snap ik helemaal niets van mijzelf of van mijn gevoelens.
Maar anderzijds is daar ook wel de positieve berusting: Ik sta hier als trainee slaaf van Meesteres Kate, een Meesteres die mij al veel heeft laten zien en beleven, een Meesteres die de versnelling in trapt waar nodig, maar mij ook remt en stap voor stap mij bij de hand neemt, Zij vertrouwd mij dat ik dit kan en Zij vertrouwd erin dat ik bijdraag aan een leuke avond en aan een positief beeld van House of Submission en sm. Dat is voor mij een groot compliment!
Ik had moeite om niet te denken die avond. Ik haalde vooral rust uit een tik op mijn billen, het kussen van Meesteres Kat Haar glas wanneer ik dat (terloops) moest aangeven, een knipoog, een lach en de complimenten tijdens heel de avond. Ik weet dat het goed zit. Al vind ik nu nog niet de woorden om het uit te drukken.Toen ik thuis was wilde ik huilen. Niet omdat ik droevig was, juist niet. Mensen zeggen dat huilen oplucht, maar bij mij is dat al jaren geleden dat ik mijzelf toe stond om te huilen. Het zou voor mij opluchten omdat ik juist zo blij ben met hoe de SM zich ontwikkeld bij mij.
Ook nog dank aan marinus voor de goede tips de gehele avond, dat mag ik zeker niet vergeten te vermelden: dat was goed!
Soms was het onwennig, bijvoorbeeld dat ik gekleed was terwijl ik normaal naakt ben in de studio en op andere momenten voelde ik mij in mijn kleding ook weer comfortabel ondanks het verschil met de “normale” kleding van de gasten. Ik wist mij ook niet altijd een houding te geven, daar was ik erg naar op zoek. Het dienen is wel mijn rol, dat kan ik en daar voelde ik mij die avond goed in. Dat was een fijne constatering van mijzelf vooraf, tijdens en achteraf het Open Huis.