Mijn maandelijkse gedicht voor Meesteres Kate, dit keer een gedicht over mijn vrouwelijke ik: daniella. Bewust heb ik even afstand van daniella genomen, uiteraard was mijn Meesteres hiervan op de hoogte. Door middel van dit gedicht wilde ik aan mijn Meesteres laten weten dat daniella Meesteres Kate nog niet is vergeten (hé dat rijmt…).

Daniella
Daniella, een slavin met een mooie lach,
Al weer een jaar geleden dat U haar voor het laatst zag.
Uiteraard ontving U later nog haar video-opdracht,
Zit ze nu voor even in de wacht,
Maar wordt er nog vaak door mij aan haar gedacht.

Even is ze voor iedereen terug in haar kast gekropen,
Omdat ze mij niet in zeven sloten te gelijk wil laten lopen.
Ze wil er alleen zijn als ze er voor kan zorgen dat U geniet.
Daniella gaf mij helaas soms veel verdriet,
Alleen omdat ik antwoorden zocht en die had zij niet.

Een pas op de plaats, hopelijk voor niet al te lang.
Onderdruk ik mijn gevoel, waar ik soms erg naar verlang.
Wacht ik nog op een goed moment voordat ik de kast weer open,
Zodat ik weer iets vrouwelijks kan kopen,
Of in mijn mooie laarzen kan gaan lopen.

Kijkend naar de foto met haar mooie decolleté,
Droom ik wel eens van een diner tussen U twee.
Wie weet mag ze dan eens naar de vrouwen-wc.
Al weet ik dat ik daar niet hoor,
Zet het mijn daniella-gedachten op een dwaalspoor.

Wat wil ik zo graag een rokje of een jurkje dragen,
En U weer als daniella zo goed mogelijk behagen.
Toch weet ik niet goed wat ik met daniella aan moet,
Is het wellicht onterecht dat ze voor mijn vragen boet,
Hoop ik dat ze ooit weer mag knielen aan Uw voet.