Mensen die mij kennen weten dat ik graag schrijf. Het is een uitlaatklep voor mij. Zo af en toe schrijf ik een gedicht. Meestal krijgt niemand ze te lezen. Vandaag wil ik jullie een gedicht tonen. Misschien is het niet helemaal taalkundig correct. Het gedicht heeft geen titel. Reacties (en tips) zijn uiteraard welkom.

Stap voor stap kies ik mijn eigen leven
Nadat ik mijzelf heb vrijgegeven
Ik kan verzinken in gedachten
Maar dat kan de pijn niet verzachten

Bijna niemand mag weten wat er speelt
Geluk; dat is mij bedeeld.
Niemand ziet mijn verdriet
Voor velen is het als of ik geniet

Achter de lach zit een traan
Bang om af te gaan
Soms moet ik een keuze maken
En kan ik daarvan in paniek geraken

Keuzes maken doet soms pijn
Van binnen kan ik niet mezelf zijn
Ik wil zo graag een eigen leven leiden
Maar heb last van het steeds vermijden

Vermijden helpt niet tegen verdriet
Ontwijken helemaal al niet
Dus moet ik enkele gevoelens laten gaan
Zodat ik zelf verder kan gaan

Ik wil het leven aangaan met een lach
Ook al heb ik soms een tegenslag
Blijf het positieve halen uit mijn tranen
En me een weg op het levenspad banen

Angst, droevig, blijheid en geluk
Uiteindelijk krijgt niets me meer van mijn stuk
Ik ben mij bewust van mijn eigen kracht en kunnen
Zodat ik mij mijn eigen leven wil gunnen.