Fruit

Een soft-sm verhaal van mijn hand. Volledig verzonnen, maar de onderdanige persoon is wel op mij geïnspireerd 😉 .

Fruit
‘Ook een stukje appel Erik?’
‘Mmmwah… nee, ik sla een keertje over…’ zeg ik met een licht gefronst gezicht en lichte ironie die vast bij Jessica doordringt. Met de lach op haar gezicht weet ik dat wat ze gaat zeggen…
‘Net als gisteren, vorige week, vorige maand en de dag daarvoor zeker’. Iets wat ik niet kan ontkennen. ‘Waarom eet je eigenlijk nooit fruit?’
‘Nou gewoon, omdat ik het niet lekker vindt’. 
‘Maar hoe weet je dat nou, je eet het nooit en telkens geef je aan dat je een keertje overslaat. Hoeveel keertjes wil je nog overslaan?’
‘Geen idee, licht eraan hoeveel keer je het nog gaat vragen’. 
‘Kijk, ik kan het natuurlijk nog een aantal keer vragen… Maar…’
‘Maar… er komt een moment dat je het opgeeft?’
‘Nee, wijsneus… er komt een moment dat ik andere maatregelen zal treffen’. Iets in mij zegt dat ik beter mijn mond kan houden, maar toch kan ik het niet laten… ‘ben benieuwd hoe lang je het volhoudt’. ‘Daar ga je nog spijt van krijgen Erikje’. Het verkleinen van mijn naam voorspelt meestal niet veel goed, toch mag ik graag een beetje plagen. Vandaag kom ik er mee weg, al weet ik dat ik het ergens en ooit zal moeten incasseren.

De volgende ochtend pak ik uit de fruitmand een banaan. Nee, niet voor mijzelf, maar voor de liefste vriendin van de hele wereld… Ze moet er vroeg uit, vroeger dan normaal en om toch wat punten te scoren heb ik een ontbijtje gemaakt en bij haar tas die ze mee neemt naar haar werk een banaan klaar gelegd. ‘Wat attent van je, Erik!’. Alles voor de glimlach van mijn Dominante, zelfs op de vroege ochtend. ‘Ohhh en vergeet zelf ook niet een banaan mee te nemen’. In een split-second bedenk ik mij dat het ik na gisterenavond beter niet kan zeggen, maar voor ik het weet is het er uitgefloept: ‘Ik sla en keertje over’.
Hoofdschuddend zie ik haar lachen ‘Tuttuttut…’. Met haar hand duwt ze mijn kin omhoog en kijkt mij recht in de ogen aan. Wegkijken is zinloos, dat wil ik ook niet want naar haar mooie bruine ogen kan ik uren kijken. ‘Erikje, Erikje, Erikje… Je weet dat ik het belangrijk vind dat je gezond en gevarieerd eet…’
‘Mmh mmh Jessica’ hum ik.
‘Je bent nu wel gezond en er mankeert niets aan je, alhoewel…’. Ik kan mijn glimlach niet onderdrukken. Met een licht duwtje van haar hand duwt ze mijn kin iets verder omhoog ‘Bij de les blijven… Waar was ik, ooohja: Ik wil dat je gezond blijft en daarom denk ik dat het goed is dat je meer fruit eet. Daar beginnen wij vandaag mee’.
‘Wij… en moet je jouw bus niet halen?’
‘Ja bijdehandje… WIJ en wel vandaag, dus knoop dat maar goed in je oren’.  Met een kus op mijn wang en een handkus alvorens ze al rennend het huis verlaat, laat ze mij achter. Snel pak ik mijn spullen en vertrek ook richting mijn werk.

Aan het eind van de middag krijg ik een appje van Jessica met de vraag of ik voordat ik thuis kom nog even langs supermarkt wil gaan en daar bananen, appels, aardbeien, kersen, druiven, peren en een ananas wil kopen. Ze is vast iets van plan en ik zal er niet aan ontkomen. Bij thuiskomst staat ze al te wachten. Het “hoe was je dag?” is vandaag vervangen door “heb je al het fruit kunnen vinden?” en “wist je toch hoe een ananas er uit zag?”. Gelukkig kon ik op beide vragen instemmend antwoorden en nadat ik het fruit in een schaal op tafel gezet heb begin ik met het koken van het avondmaal.

Tijdens het eten kies ik de vlucht naar voren ‘Weet je nog de laatste keer dat we bij dat restaurant waren in de stad op ’t Plein?’ .’Ja, hoezo?!’ 
‘Bij de dame blanche zaten wel 5 aardbeien’.
‘Gedrenkt in liters chocolade bovenop het mierzoete ijs’.
‘Oh en tomaten zijn ook fruit, die eet ik toch met enige regelmaat’ probeer ik haar op andere gedachten te brengen.
‘Eén zwaluw maakt nog geen zomer, dus van één fruit soort eten maakt jou nog geen fruit-eter’. 
‘En die fruit-smoothie laatst in Del…’ Voordat ik mijn zin kan afmaken volgt een resoluut ‘Jammer, maar die bevatten enorm veel suikers’. Ik besef dat het zinloos is. ‘Goed geprobeerd, maar je ontkomt er niet aan schat’ zegt ze met knipoog. Terwijl ik een laatste hap van het eten neem, staat Jessica al op om de borden naar de keuken te brengen. Als ze terugkomt pakt ze mijn schouders stevig vast en binnen no-time heeft ze met een sjaaltje mijn armen vastgebonden aan de stoel.
‘Stil blijven zitten, niet los proberen te komen’. Rustig ruimt ze de tafel verder af en brengt de pannen naar de keuken. Wanneer ze terugkomt doet ze een tweede sjaal voor mijn ogen. Mmm wat ruikt die sjaal lekker! Duidelijk één die ze vaak draagt bedenk ik mij terwijl zij terug de keuken ingaat.

Voordat ze terug de woonkamer binnenkomt en naast mij gaat zitten loopt ze eerst naar de gang. Ik hoor en deur open- en dicht gaan en hooguit een minuut later dezelfde deur weer open- en dichtgaan. Alles is mij zegt dat ze nog een sanitaire stop heeft gepleegd voordat ze haar peilen weer op mij richt, al hoor ik haar niet doortrekken. Het blijft gissen als je niets kunt zien. 
‘Zo Erikje, keken ze vanmiddag in de supermarkt niet raar op toen ze jou bij het fruit zagen staan? Je komt er immers nooit…’ Het bespottelijke lachje doet mij ook glimlachen. Ze wacht niet op mijn antwoord voordat ze verder gaat: ‘Ik heb 2 schaaltjes op tafel gezet, in elk van beide schaaltjes ligt fruit. Ik noem iedere keer een fruitsoort op en aan jou de vraag of je het uit het linker of rechter schaaltje wil, meer wil ik van jou niet horen. Ben ik duidelijk?’
‘Ja’
‘Ja wie?’
‘Ja Meesteres’.
‘Goedzo, we beginnen met de banaan. Links of rechts’.
‘Rechts Meesteres’. 
‘Mondje open’. Ik schud van nee en houdt mijn kaken stijf op elkaar, een klein beetje tegensputteren moeten kunnen bedenk ik mij. Een zucht van Jessica volgt en haar gezicht kan ik inmiddels wel uittekenen.  ‘Dan maar kwaadschiks’ waarop ze mijn mond open trekt en de vork met een stukje banaan in mijn mond duwt. ‘Kauwen en doorslikken’ iets wat ik snel doe. 
‘En hoe smaakt het?’, best lekker en daarbij is geen woord gelogen. ‘Nog een hapje?’ en voordat ik hierover kan nadenken zit het tweede stukje banaan in mijn mond. 
‘Peer’
‘Doe ook maar rechts’ waarop ik snel de Peer gevoerd krijg. ‘En dan nu de ananas’.
‘Links Meesteres’. Ik ken de smaak en het is absoluut niet mijn favoriet. Ik laat het immers normaal niet voor niks ‘links’ liggen. Met enige tegenzin wacht ik op het hapje. Tot mijn verrassing is het bitter van smaak en ook wat natter op de tong. Niet echt wat ik verwachtte. Of ik het nu echt lekker vind weet ik niet, maar het proeft beter dan de “normale” ananas.
‘En slaafje???’
‘Is het wel ananas?’
‘Ja, maar met mijn eigen speciale toevoeging… herken je het? Ik noem het ‘golden pineapple’ Haar glimlachende toon zet mij aan het denken.
‘Ananas behoort niet tot je favoriete gerecht, maar op het andere ben je doorgaans nogal dol op… Dus nog maar een hapje’. Voordat ik kan antwoorden heb ik een tweede hapje uit de linker schaal in mijn mond. Benieuwd naar wat de speciale toevoeging kies ik voor de linker schaal wanneer ze aangeeft dat het volgende fruithapje de appel is.
‘Ah meneertje gaat voor de golden Delicious, geniet ervan!’ En weer proef ik een bittere smaak, toch smaakt het niet slecht. Het smaakt in ieder geval naar meer. De keuze voor de aardbeien is dan ook snel gemaakt: wederom de linker schaal. ‘Mmm… als je toch voor links blijft kiezen dan kan de blinddoek net zo goed af’ waarop de sjaal van voor mijn ogen wordt gehaald. Even knipper ik in mijn ogen en als ik aan het licht gewend ben kijk ik naar de schaaltjes. Eén alleen gevuld met fruit, de ander in een goudkleurig goedje. Wat ik vermoede word door haar bevestigd: Het andere schaaltje bevatte fruit aangevuld met haar plas. Ik snap waar het woord ‘golden’ vandaan komt. ‘Ik denk dat wanneer je niet meer fruit gaat eten ik voortaan altijd jou fruit voorschotel met mijn speciale “golden” toevoeging’. Ik kijk bedenkelijk. Het fruit van de rechter schaal wordt aan het linker schaaltje toegevoegd en de sjaal rondom mijn polsen wordt los gemaakt. ‘Zo Erikje, jij gaat niet van tafel voor dat het linker schaaltje helemaal leeg is’. Strenge ogen kijken dwingend aan, het is menens. Ik sla mijn ogen neer en begin met het leeg eten van de schaal. Nee, geen fijn gevoel. Ik voel mij klein en heel erg lekker is het niet. Het is stil, haar ogen blijven op mij gefocust. Ik slik en neem nog een hap. Het voelt vernederend. Het koste moeite om het schaaltje leeg te eten, dat weet ze. Minuten gaan voorbij. Er gaat van alles door mij heen, maar de stilte blijft. Bewust, ze weet dat ik dan ga nadenken. Na de laatste hap staat ze op, lacht en gaat op mijn schoot zitten. ‘Goedzo Erik’. Een glimlach verschijnt om mijn gezicht. ‘Vanaf nu eet je iedere dag minstens 1 stuk fruit, je mag alleen nog een keertje overslaan als je het netjes aan mij vraagt. Zo niet, dan volgt er straf. Ben ik duidelijk lieverd?’ ‘Ja, Meesteres’. We knuffelen even. ‘En nu hophop aan de afwas en over 15 minuten verwacht ik je in de woonkamer op je knieën voor de bank. Dan mag je daarna fijn mijn voeten masseren’. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen, ik ben weer even op mijn plaats gezet. De afwas masseer ik haar voeten met de nodige passie voor mijn taak, daar had ik volgens haar geen vrucht voor nodig 😉.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.