Vroeger was het één van mijn harde grenzen: naalden. Ik moest er niets van hebben en het stond mij zelfs wat tegen. Met mijn prik-geschiedenis op medische gronden wellicht iets geks want ja ik heb meerdere malen bloed afgestaan. De harde grens was er zelfs al voordat ze bij een operatie in het ziekenhuis zowel bij het infuus als voor de ruggenprik meerdere malen mis prikte. De keren daarna viel ik zowat flauw als ik weer eens bloed moest laten prikken. Mijn Meesteres, Meesteres Kate wist er van. Op een gegeven moment vroeg mijn Meesteres welke harde grenzen ik had, ik noemde naalden niet meer op. Een paar afspraken later volgde dezelfde vraag en weer gaf ik het zelfde antwoord waarin het woord naalden niet voor kwam. Kort daarna werd ik bij Meesteres Kate thuis uitgenodigd, een spannende en spetterende sessie volgde. Op het eind van de sessie werd ik geblinddoekt. Ik vroeg mij af wat er mij te wachten stond tot dat ik opeens een klein prikje in mijn huid voelde. Niet veel later waren mijn beide tepels (of speentjes zoals Meesteres Kate ze tegenwoordig noemt) voorzien van een naald. Mijn adem werd heviger en heviger. De spanning liep op… Vond ik het eng? Ja! Was ik bang? Nee. Wellicht een rare gedachtesprong?! Wellicht als je weet dat ik in het ziekenhuis beide een keer out ging van een simpel prikje, maar niet voor mij. Ik weet inmiddels dat wat mijn Meesteres doet, Ze dat goed doet en met de nodige kennis. Van Haar geen prut of zomaar iets doen. Nee, het was wel overwogen. Voor mij voelde het als een stap die ik maakte, samen een grens over gaan. Uiteraard besprak ik mijn gevoelens met Meesteres Kate. Niet alleen in het verslag dat ik Haar opstuurde, maar ook meerdere malen face2face.
Een poosje later volgde een tweede ontmoeting met Haar naalden. Nog steeds vond ik het geen prettig gevoel, maar het gevoel dat ik out zou kunnen gaan heb ik niet meer. In tegendeel zelfs: ik heb het gevoel dat ik dit wil doorstaan voor mijn Meesteres en ik weet dat wat Zij doet het juiste is. Ik vertrouw Haar daar in, wetend dat we duidelijke afspraken hebben over een stopwoord en dat Ze mij als het ware kan lezen. Onlangs gingen we weer een stapje verder: tijdens een speelavond bij Haar in de studio van House of Submission liet Ze mij op het bankje liggen terwijl andere mensen konden mee kijken. Reuze spannend! Terwijl ik daar lag sloot ik mij af van de omgeving, de enige die ik zag of hoorde was mijn Meesteres. Achteraf (maar zeker niet tijdens) het naaldenspel merkte ik op dat de daadwerkelijke prikjes meevallen, maar dat het meer een mind-game is bij mijzelf. Of mijn ademhaling ooit normaal is bij het ondergaan van naalden, weet ik niet. Feit is wel dat ik er niet meer bang voor ben. Meesteres Kate heeft alles stap voor stap opgebouwd. Het maakt mij ook wel trots dat ik dit voor Haar kan ondergaan en dat het mij gelukt is. En het heeft nog een effect: Onlangs moest ik bij twee verschillende ziekenhuizen een bloedafname doen, niets ergs: gewoon een routine controle. En weet je wat het geval was? Ik was nu zelfs niet meer bang in het ziekenhuis om out te gaan. Ik dacht gewoon aan Meesteres Kate, dat gaf mij vertrouwen en ik onderging het met een lach op mijn gezicht. Een angst overwonnen en dat door mijn Meesteres.
Dit verhaal heb ik geschreven voor de website: The Kinky Web. Zie hier de link naar mijn bijdrage: https://www.thekinkyweb.nl/2017/11/een-angst-overwonnen-door-mijn-meesteres/