In herinnering slaan

In herinnering slaan ‘Jouw lijf is mijn canvas, de zweep is mijn penseel waarmee ik een mooie herinnering voor je achterlaat’. Nauwelijks een uur later zie (en vooral voel) ik het werk van mijn Meesteres. Een foto dient als een tastbare herinnering waar ik met veel genoegen later naar kan terug kijken. Een leek ziet op de foto enkel en alleen een fors aantal rode strepen, een kenner ziet het resultaat van een fijn en intens samenspel tussen twee personen die gepassioneerd beide aan een andere kant van de zweep staan.

Eerlijk is eerlijk, vijf jaar geleden had ik dit nooit voor mogelijk geacht. Ik weet het nog goed, mijn tweede afspraak met Meesteres Kate in Rotterdam. Iets minder zenuwachtig dan de eerste keer zat ik nog altijd hevig trillend geknield voor mijn Meesteres. Op mijn hersenspinsels en verlangen om straf te krijgen maar het niet weten waarvoor, bedacht Meesteres Kate een oplossing: ik zou zelf om straf vragen. In Haar instemmende beantwoording klonk een weder vraag: Mag ik sporen achterlaten? In een vlaag van verstandsverbijstering antwoorde ik ‘nee Meesteres’. Een kort gesprek met mijn Meesteres volgde over mijn antwoord waarin Zij met argumenten mij overtuigde om nog eens goed over mijn antwoord na te denken. In alle rust, met overtuiging en vol van vertrouwen sprak ik uit dat er ook sporen op mijn lichaam zichtbaar mochten zijn. Ja, ik durf met recht te zeggen dat wanneer ik bij mijn nee-antwoord was gebleven dit ook gerespecteerd zou worden. Maar juist door er op een open en oprechte manier het er over te hebben gaf mij het laatste zetje om mijn diep gewortelde verlangen te ondergaan. Wellicht ben ik slecht in het verhullen van mijn twijfels en verlangens, anderzijds weet ik na al die jaren ook dat mijn Meesteres mij kan lezen. Voor Haar ben ik een open boek, juist dat geeft mij het vertrouwen wat ik soms nodig heb om dingen te doen waardoor ik mezelf stap voor stap meer ben gaan ontdekken en meer van het leven ben gaan genieten. Het ondergaan van de straf, het doorstaan van mijn verlangen en het voelen van de pijn gaf mij een trots en voldaan gevoel. Ik keek recht in de ogen van Meesteres Kate en zag daar een goedkeurende blik. Ik was overtuigd: dit is wat ik wil. Een afsluitend gesprek en een uitgebreid verslag volgden: de toon was gezet. Een paar jaar later en vele pijnlijke, maar vooral trotse gevoel-momenten later gaf Meesteres Kate aan dat ik inmiddels mijzelf wel een masochist mag noemen. Ik had er nooit eerder bij stil gestaan, maar het deed wat met mij. Ik ben een masochist en ik het vind het ongelofelijk fijn.

Een tweede bekentenis is dat ik mij soms wel eens raar voel: Wie houdt er nu van pijn? Ook deze vraag legde ik voor aan Meesteres Kate en al pratend na wederom een fijne avond in Haar sm-studio House of Submission gaf Zij aan dat ik dit niet raar hoef te vinden: We genieten er beide toch van?! En weet je wat mij nu het meest raakte? Niet de klappen van de zweep, maar vooral de woorden ‘We genieten’. En zo is het maar net: beide genieten we van datgene wat we doen, elk aan een kant van de zweep, beide op onze eigen manier, maar samen genieten wij in wat we doen. Een heerlijke gedachte die telkens weer in mij opkomt als Meesteres Kate weer een indruk heeft achterlaten op Haar canvas. De sporen verdwijnen weer, maar de herinnering en het trotse gevoel blijven altijd bestaan.


Dit verhaal is geschreven voor het 2-maandelijkse blad ‘De Massad’ . Het is gepubliceerd in editie 288 (februari – maart 2018):

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.